Wieś sołecka, dawne miasto w gminie Narol, położona na pograniczu Pałaskowyżu Tarnogrodzkiego i Równiny Biłgorajskiej, u podnóża krawędzi Roztocza Wschodniego, nad Lubówką – strumieniem w dorzeczu Wirowej.
W 1998 roku miejscowość liczyła 443 mieszkańców. Miasto zostało założone na prawie magdeburskim w 1614 roku przez Jana Płazę z Mstyczowa, starostę lubaczowskiego, za zgodą króla Zygmunta III Wazy. Od nazwiska założyciela miasto otrzymało nazwę Płazów. Osada nosiła też w przeszłości nazwy: Błażów, Łozy i Lubella. W XIX wieku Płazów był znanym ośrodkiem ludowego drzeworytnictwa. Tutejsi drzeworytnicy rozprowadzali swoje dzieła na okolicznych jarmarkach. Drzeworyty służyły wówczas jako obrazy do ozdabiania wiejskich chat i przydrożnych kapliczek, a nawet kościołów. Po rozbiorach został zajęty przez rząd austriacki. Płazów zachował elementy układu zabudowy dawnego miasteczka z obszernym placem rynku i siecią uliczek. Mimo zniszczeń do dziś przetrwało kilka drewnianych domów z początku XX wieku oraz parę kapliczek z XIX stulecia.
